Düşünülmek için Şiiri - Kürşat Karakoç

Araf'ın ulu kapısı açıldı mı bir kere.
Ne çıkmak ister, ne de çıkabilir insan o nemrut boşluktan.
Arayışımın en somut hali hiç bırakır mı beni?

Sahi varlık mıdır yaşamımı canlı kılan?
Düşünmek midir varlığımı hayatta tutan?
Ne farkım kalır oysa düşünen bir taştan.
Düşündüğü değil, düşünüldüğü müddetçe yaşıyordur insan.

Bu yüzdendir nefsin bu nankörlüğü.
Var olmasa da canlı kalma arzusunun bir tecellisi.
Çünkü yalnızca kudretliler hatırlanır, bilir.
Gayesidir; olmak o mutlak, bulunmak, var olmak.

Işte nefsimin o gerçekleşmeyecek hakikatinin düşürdüğü keder dokundu mu ruhuma.
Gider ve bulurum kendimi dizelerimde.
Ve düşünürüm kendimi, düşünülmek için.

Sahi düşünülmek gizli bir ibadet benim için.