Düşünmemek Şiiri - Kamal Ataman

Bir dize birikti büsbütün,
Şiirim başa yeniden geçti.
Ben hep yalnız kaldığımda yazdım
Göklere, neleri özlediğimi.

Çiçekler boyandı benim ellerimle
Çiçekler ki beyaz, sarı ve kırmızı
Şu kuşlar güzelleştirdi gökyüzünü
O ince tüyleri bir tek benimdi.

Yürüdüm bir kuru ot yanımda
Bir yanımda yeşile çalan o meşhur göl!
Yürüdükçe açılıyor ayağım toprakta
Yürüdükçe geliyor burnuma, kokusu teninin.

Ben, bir çocuk gibi — bir çocukken.
Saflığıma “aptallık” demiş bir güruh vardı
Kendileri sanki dünyanın akıllıları
Kendileri bir tek sahibi buranın.

O çocuğu büyüten de onlardı,
Farkında değildi hiç kimse
Çocuk dahi, kendine güvenmedi.
Usul usul hazmetti, gizlice.

Ve bir çiçek açtığı kadar şimdi o masum,
Çocuğun da boyu kadar hayali var.
Kimse gülmese kader gülecek yüzüne
Kader de gülmese;

Çocuk
Artık, düşünmeyecek üzerine.