Düşünmek Şiiri - Abdul Kadir Köseoğlu

hiç yaşanmamış bir aşkın ardından

sevilmemiş bir sevgiliye ağlıyorum

yalnızlığın

en ağır cezasını verdiği

bu sıkıcı bahar akşamında

gök yüzündeki tüm yıldızlar öyle güzeller ki

bu gece

ay,

sanki yakından gözlerime tutulmuş bir projektör gibi

Düşman mıydılar bana

yoksa sevenlere hediyemi

anlayamadım

Ezik bir yüzle kaldırdım başımı

gökyüzüne bakmaya çalışıyordum

yorgun ve ıslaklıktan açılamayan garip gözlerimle

Niye diye sorarken ben onlara

onlar ise bana

biz tüm güzelliklerimizle sevenlere mutluluk dağıtıyoruz

sen hala yalnız mısın

yazık sana der gibiydiler

İçimden haklı olduklarını kabul ediyordum

ama

ne yapsın garip beynim kabullenmek ölüm geliyor

Zehirlerin en kuvvetlisi saydığım

bitmiş bir sevginin arkasından

korkuyordum beklide

yeni bir zehri yeniden içmeye

bitmeyecek sandığım gecenin Ortasın dayken

yine derin düşüncelere dalmışım farkında olmadan

konu hep aynı

yalnızlık

bir kor alev gibi yakıyordu beynimi

içimden haykırıyordu tüm hücrelerim yalnızım diye

suçlu bendim her zamanki gibi

sanki ben isteyerek yalnızmışım gibi

bilmiyordu kimse

kaderin bir çıkmazında olduğumu

anlayamıyorlar

sevmek isteyip sevemediğimi

sevdiğimi ama sevilmediğimi

anlayamıyorlar

ne kadar acı çektiğimi

ölmek isteyip ölemediğimi