Düşünen İki Ayaklılara Şiiri - Hüseyin K ...

Ben ne Hiroşima’da sakat kalan
bir kız çocuğu,
ya da Gaz Odasında kavrularak ölen
bir Yahudi,
ne de Solingen’de umarsızca yakılan
bir aileyim...

Ben Sivas’ta kendi kardeşlerimce lanetlenip
ölüme mahkum edilen
toprakla karışmış
papatya kokulu bir kül,
göklerle birleşmiş
güvercinle uçan duman,
umutlarla yarışmış,
sevgilere alışmış
yitik bir ozanım...

Benim içime aklın ışığı düşmüş
ondan yabancıyım;
kendi yurdumda
kendi hastalığımla,
Sizin gözünüzü kan bürümüş
ondan yabancısınız;
iplerini karıştırdığınız
kuklalarınızla...

Ama biliyorum ki
ölüm bu kadar zamansız
insanlık bu kadar acımasız
ve özümsüyorum ki
akıl bu kadar bilinçsiz değil! ...
Lütfen Evrendeki her şeyi
Aklın Mahkemesiyle yargılayın
olması gerekeni değil,
olanı sorgulayın
ve Lütfen! Benim halime değil,
Kendi halinize ağlayın...

(Ankara, Temmuz’93.)