Düşünen Şiiri - Hakan Karaduman

“Al, götür insanları bir yere topla,” dedi ahlâka,

Ahlâk toplayınca elinde düdük, diğerinde iki göz,

Kalabalığı bekler buldu din.

Kalabalıklar ince çizgilerden geçip,

Toplanınca binlerce yıllar sonra,

Sözlerine başladı hayat en yükseği seçip:

“Bitince oyununuz, sıraya!

Kaderlerinizin omzuna eller, tek sıra...”

“Kalem yazdı mürekkebi kurudu”

Kalabalıklardan uzakta kalanlar, başlarını kaldıranlar,

Kaçabilenler varsa kaçanlar,

Ayrıca toplandılar: “Kalem de biz mürekkep de,

Kader de biz, hayat da,” dediler.

Karar bir yaprak gibi süzülerek düşerken suya,

Düşünenleri ayırdılar.

Düşünen, düşünülenleri söyleyen değildi, sudan çıkarılıp yazılan.

Düşünen, hayat hapishanesinden en kısa tüneli bulandı; kağıda yazılan.

Bilinen: alışkanlıktan inanan,

Biraz korku, biraz da işine gelen; ölüm gibi alışkan

Akışkan hayata yol, benzeyenler bir araya, huzur çeşmesinde yıkanan...

Kalanlardı yanan,

dediler.

En büyük Düşünen, düşünenleri sevendi,

Akan hayat, akışkan ölüm herkese yakın gelendi,

Ama O en çok düşünce adaşlarını severdi.

Düşünen, düşünülenleri söyleyen değildi, sudan çıkarılıp yazılan

Düşünen hayat hapishanesinden en kısa tüneli bulandı; kağıda yazılan.