Düşünememeyi Arzuluyor İnsan

Bir şarkıda soruyordu
Sen hiç mi bahar görmedin? diye
Nasıl anlatılır ki beyaza boyanıp, siyahı sevmek
Cümbüşler içerisindeyken matem tutmak
Özgürlüğün kafesinde tutsak kalmak
İşte bu hallerde iken bahar görülmüyor cancağızım
Düşen yaprak tutulmuyor eyy can
Bir banka oturup rüzgarı hissedemiyor insan...

Ve insan düşünememeyi arzuluyor
Karadeniz'in emektar kadınları gibi
İşe güce dalmak istiyor
Desenli şalvarı, rengarenk yaşmağı
Bütün birikimi boynundaki gerdanlığı
Asaletin adıdır belindeki kuşağı
Yapbozun son parçası alacalı çorabı
Karınca gibi çalışan bu kadınlar gibi
Hayatın mücadelesine dalmak
Peki kim çizdi onlara bu rolü
Oysaki
Taşıdığı çay sepetlerinden kamburu çıkmış
Evlatlarından bir haber 40 haneli köyde
Tahtadan harabesinin bahçesinde
İki elini de bastonunun sapına dayamış
Çenesi ellerinin üzerinde
Gözleri ufuklara sığmıyor
Gözleri bir konuşsa taşacak Karadeniz
Bakın işte nasılda derin düşünüyor
Onun düşüncelerinde hangi filozof yüzebilir
Hayır, hayır kıyısına bile yaklaşamayız
Alnındaki çizgiler kadar yol gitmişliğimiz yok
Ve ansızın gelen dost
Düşürüverir bastondan o güzel elleri toprağa...

Sabahleyin seher yeliyle kalkar ruhu topraktan
Ve bedenini karınca gibi çalışan kadınlar yıkar
O eller ki her koşula dayanıklı
Ne soğuk, ne çalı çırpı, ne de diken
Yoktur o elleri bükebilen
Tez bitmelidir defin işi
Bekletilir de ölü topraksız
Aman haaa
Bekletilmez tarla, bağ, bahçe kadınsız...
Odunlar kırılacak
Kömürlüğe taşınacak
Hayvanlar otlatılacak
Ahıra sokulacak
Bey doyurulup
Yatağa sokulacak
Ne isterse yapılıp gönlü hoş tutulacak
Çalışkan kadınım düşünmeye vakit bulamayacak
Ta ki baston eline gelene kadar..
Ve gözleri ufuklara sığmayacak
Elleri bastondan toprağa düşene kadar.