Düşündüm Anne Şiiri - Mehmet Akif Atici

Yine dalıp derin düşüncelere,
Yorgun gözlerle tutarken kalemimi,
Bir bebek saflığındaki yüreğim ve özlemini taşıyan bedenimle,
Bu kez sana içlenip yazıyorum anne.

Bir hayat düşünüyorum baştan sona bir hayat.
Yanlışlar içerisinde doğrular arayarak.
Sonra birden duraksıyorum, sabrın geliyor aklıma;
Sabrını düşünüyorum anne.

Bilmem kaç uykusuz gecede sabahı zor etmişken sana,
Yinede bitmeyen şefkatinin sebebi neydi acaba?
Bir karşılığı var mıydı sıkıntılarının?
Yoksa bu yalan dünyada karşılıksız duygularda var mıydı anne?

Nedeni basit oğul; analık bu diyip geçme anlamıyoruz,
Sen hep iyiyi desende biz seni hiç dinlemiyoruz.
Bilirim bir avuç toprak olur ya sonumuz.
Toprak olmadan seni, seni düşündüm anne.

Vefayı unutup, özenti hayatların peşinde sürüklenirken insanlar,
Hep unutulmuşlukta mı saklı kalacaktı güzel duygular?
Hep sonradan mı hatırlanacaktı değerler?
Sizinde yazgınız bumuydu bumuydu anne?

Önce sıkıştırdık sevgileri günlere, yılları böldük biz.
Sonra hep bahaneler ürettik nedenli nedensiz.
Kaybettikten sonra her şeyi anlıyoruz ya biz!
Sevginin de günü olur mu, olur mu anne?

Öyle ya çağın gerektirdiği gibi yaşıyorduk.
Sorgusuz sualsiz her şeye uyuyorduk.
Vaktimiz az ya günleri de bölüyorduk.
Sana bir gün yeter mi, yeter mi anne?

Sen değil miydin beni canına can bilen?
Sen değimliydin benimle ağlayıp, benimle gülen?
Sen değimliydin ömrümün her anı ardımdan dua eden?
Seninde payına düşen bumuydu bumuydu anne?

Şimdi atıp dünyamdan bir bir bu sahtelikleri,
Koşarcasına sana gelmek istiyorum.
Kaybetmeden içimdeki son güzellikleri,
Haykırırcasına sana sesleniyorum.

SEN GÖNLÜMÜN SULTANI,
SEN ÖMRÜMÜN VARI,
SEN KALBİMİN DİĞER YANI,
SEN SEN BAŞIMIN TACISIN ANNE…