Düşündüklerimdir Şiiri - Ertuğrul Koç

Ne düşündüklerimdir kelimelerim ne de hasretle kavrulandır hissedişlerim. Derin bir yorgunluğun arkasında hiç bitmeyecekmiş gibi beklediklerimdir ümitlerim.yollar, yollarım ufukların seçilmeyişinde boğuyorken ruhumun zerresini,uzaklardan ilham aldığım akislerden yansıyor, daim olan nedameti.Vurgun, evet vurgunsa nefesimin kesilmesi, hayal aleminden bir rüya, bir serencam, bir dokunuş ki; hangi cisim çevreler hangi hissedişe giriftar olurum.Durgun....Heyhat! Yaban elin nağmelerinde ki bir hüzünlü musiki,susamışlığın uhdesinde bitmeyen bir inilti bu. Duyduklarım, İstanbul semalarının deruni sancıları, galyanım; şekillerine bakıp tanımlayamadığım manzaraların, tarifine sığdıramayacağımdı.Gözler...Gözlerim,torbalaşmış sarkmaların, uykusuzlukların karanlığa göz kırpması...Yoksa hayatta mıyım? Kestiremiyor, idrak edemiyorum.

Başarıya koşuyorken idrakimin fevkinde yaşıyor, lezzet alıyordum.Ya akislerden ibaret olacak kaygısı taşıyor ya da farkındalığına haykırışın sukuti çığlıklarını koyveriyordum.Bitmeyen bir güzergahın akıbetini düşlüyor,nihai vuslatın zuhura gelişini tadıyordum.Ve zaman... tükendi ırmakların denize döküldüğü misali. Hani söylenmişliklerini hatırlattığım o eşsiz mısralar, yeniden fısıldar ruhunu;

Belirsiz ufukların ötesine bakıyor,
göremediklerimde yeni bir dünya kuruyordum.
Gayr-i sarfiyetten öteye koşuyor,
yıldızların parlamasında silikleşiiyordum.

Nereye kadar sürer bilmem içindekilerim.Söyleyecek sözlerimin neresinde son bulur düşündüklerim.Yorgunluğun dinginliği,haykırışların sessizlikleri....Bir de göremediğim ümitlerimin yeşermesi, nereye kadar! beklediklerim...