Düşündükçe Çoğalıyor Gece

Düşündükçe çoğalıyor gece,
Artıyor sessizlik...
Düşündükçe boğuyor yalnızlık.
Tutacak bir el yoksunluğu
Tutup boğazımdan
Silkeliyor beni hayattan.
Şu dakikalarda kahvemin son yudumları damlarken kağıda
Gözkapaklarım isyankarlığı reddedip indiriyor perdelerini
Aheste aheste...
Yatağımdaki bütün fazlalıklar tek bir boşluğu dolduramazken
Hala şikayetçiyim bu sessizlikten
Ve korkuyorum alıştığım bu yalnızlığın ezilmesinden.
Düştüğüm bütün tezatlıklar çıkmazlarımla çatışıyor,
Kalabalık saatler düşündeyim, kendime kaçarken...