En gerçek duyuş kalbin suskunluğudur.
Hece hece solur insan,ömür içinden soluklanır.
Ve özgürlük,bir bütün ömürde duyuşun tek anı kadar sonsuz kendine dokunuştur.
Kalbe işlenir herşey kendi duyuşumuzun renginden,bazen derin suskunluğa ait olmak konuşabilmektir nice kalpten.
İnsan olmanın yüceliğinde yeri geldiğinde yükselmek,yeri geldiğinde ezilebilmektir.
İnsan ancak ruhunun aydınlığı kadar görebilir kendini ve kendini yansıtır.
Yaşamın içinde karanlık iç örtüler kendimize gözyummak kadar yanıbaşımızdadır. Ancak düşüncenin aydınlığında ve aydınlık bakışımızı yaşama yansıyan en gerçekliğimizle duyarız.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta