Düşüncemin Yolunda Şiiri - İnan Karataş

Yolumun ana düşüncesinde hiddetin sağanağından uzaklaşa uzaklaşa
Uzandım güvercinlerin ayak izinin olduğu mevsimi olmayan bir dala.
İzlerimin hangi kurak toprakta derinliğin çağrısına ayak uydurduğunu
Hatırası olan tahta bir kapının gıcırtı yaratan dilinden öğrendim.
Açılsaydı mavi bir boşluğa kanat çırpmanın hafifliğinde hayıflanmadan uzanacaktım
Nefesimi beyaz bulutların kestiği bir yarına ürpertiyle uyanacaktım.

Koştum niçinlerle yeşeren insansız toprağın nefesine doğru
Telaşlandı etraftaki karanlığın bakışlarında toplanan çiçekler,
Kutsallığın altında korunmuş değer biçici yapmacıkları bastırmak için.
Hangi sonda soluklanacağımı bilmeden duydum kayaların çocuk gülüşlerine katılan yankısını .
Tepedeki şerareyi işaret eden küçük parmaklar vuruyordu doğallığın ince teline.
Yüreklerden gelen selenler nar ağacının gölgesinde dinginliğe çağırıyordu konukları.

Çağrıya uyan yüzük kavruk bir konuk belirdi gözlerinde yorgunluk kıvılcımıyla
Kasvetli havadan kaçan torlak bir bulut rengindeydi üzerindeki yalnızlık.
Konuşsa sanki yaşatmaya istekli karlar eriyecekti toprağın bağrına
Konuşsa karıncaları büyütecek bir mihrak yaratacaktı tepedeki yapraklar
Bir reyiha kaplayacaktı sevgiler selinden sürüklenmiş ovaların guddesini.
Sustu ve gölgelere sığınmış susuşu karartılmış gerçeği taşımanın ağırlığıydı anladığım.

(Ekim,2019)