Düşünceden Görülen Şiiri - Tuba Gürdere

Sonra başımı kaldırıp gökyüzüne baktığımda
bulutların arasından görüyordum güneşi.
Görmek istediğini görür insan.
Kimi güneşi, kimi ışığını.
Sonra gördüm ki; o gördüğüm değil
görünen imiş.
Görünende bir görüş bulmak, görmektende öte imiş.
Sonra görmediğimi ancak duyduğumu hissettim.
Birazda görmediğimi,duyduğumu bildim.
Anladım duymak, hiç görüş olmaksızın görebilmekmiş.
Sonra derince kapalıydı gözlerim.
Etraf ne gündüz ne gece.
O sezgide gökyüzünün yüceliğini düşündüm.
Düşündüm ki,düşünce derin bir uyku imiş.
Uyanınca tüm gördüklerimin görüşüme
gönlüme net bir bakış olduğuna büründüm.
Gördüm ki, düşünceden görülen,
günyüzüne ve en gerçekliğe gözlerini açmak imiş.
Sonra düşüncemin belirsizliğinde iç yüzüme döndüm.
Gökyüzünün aslında sonsuz bir gece olduğunu bildim.
Sonsuz bir aydınlık için güneş,
sadece göz açıp kapıyordu üzerimizden en gerçekliğe doğmak için.