Karışan beyin, parazit yapan sistem ve bozulan kimyayı düzeltmenin tek yolu düşünmektir.
Ama nasıl düşünmek?
Çok becerikli ve “ehil kafa dağıtıcıları” vardır hani; sinemaya, maça, içmeye, dost muhabbetlerine ve bazen de “geyik” üzerine kurulu zaman öldürmecelere pek meraklıdırlar. Bu konuda ustalaşmışlardır adeta. Onlara bir sözüm yok benim. Ne mutlu hepsine. Benimki biraz farklı. Baştan uyarmalıyım sizi, zira epeyce zor bir zanaattır bu. Önce kafayı kötü düşüncelerden arındıracak, aklayıp paklayacaksın ki azıcık yer açılsın; sonra öfkeni bastıracak ve dış dünya ile hafiften bir mesafe koyacaksın araya. Televizyonun, radyon, kapın hiç susmaz ve e-postaların birbiri ardına ekrana düşerse eğer, giriştiğin düşünme eyleminden de bir hayır gelmez açıkçası. Bu yüzden, benimkisi tenhalara kaçıp inzivaya sığınarak düşünme biçiminde oldu genellikle. Kafamda giderek büyüyen, şişen ve beni sıkıştırıp bunaltan lanet enerji toplarından kurtulmanın bildiğim yegane yoluydu bu. Beynimin her minik kıvrımından fışkırıyor; silahları ile üzerime üzerime gelirken dengemi bozuyor; kasırgaya duçar olmaktan beter ediyorlardı. “O halde düşünmeye devam” dedim…
Düşünmek yazmaktı bir anlamda; yazmak ise boşalmak…Amma ve lakin bir sorun vardı. Uzayımsı bir boşluğa salınıveren düşüncelerim bu hayali yazım sürecinde o denli süratle akıyorlardı ki, onları bir daha asla yakalayamıyordum. Hızlarına yetişmek, kalem veya tuşlarla mümkün olmuyordu. Düşüncelerimi yitiriyor; düzelip doğrulmak uğruna bir yandan da eksiliyordum. Eksik kalıyordum yani!
Tamamını Oku
Dusunmekten yorgun dustum....
belki inanamıyacaksınız ama aynı konuyu bende düşünmüştüm...sebebi geceleri uyku tutmaz hissettiklerim akar dı kafamda...bir icat olsada kaydetse diyordum...çünkü kafamda geçenlerin hepsini yakalamak, konsantrenin arasında mümükün olmuyordu...çoğu uykusuz kaldığımda hep o anı yaşadım, hiç bir şey yazamadım...hepsi terk ediyordu ilk sabah ışığında...onca emek akıp gidiyordu...eğer bu icat olsa idi...kimbilir neler yazardık...sen çok yaşa...bu fikir biz ölmeden geçermi hayata? neden olmasın.değil mi..tebrikler güzel bir fikirdi düşüncelerin...sevgiler güzel yüreğine...
Insanin kendi icinde bir seyehate cikmasi, kendini paylasmasi, kendisiyle olmasi, ama bunu gögün mavisi, ormanin yesili arasinda ve birde hafif uzaktan görünenbir deniz yada gölün oldugu yerde, kavak yelinin saclarina oksarcasina tarak vurdugu bir yerde yapmali insan. Dahasida var, ama bu meaj kutusuna bu kadar sigdirabildirdim ancak.
Yazmak yaşamaktır...Yanılmıyorsam OKTAY AKBAL'a ait..Yazıyorsunuz ve yaşıyorsunuz ne güzel ve bizi de teşvik ediyorsunuz yaşamaya, yazmanın güzelliklerini göstererek...Dilinize sağlık..Derin saygı ile..
Evet, (I think, therefore I am) it is the fundamental nature of reality....the dualism of mind and body...)
'Varliginiz' beni minnet duygusuna bogdu... 'Varliginizi' bizlere yasatmaya ve okutmaya n`olur devam edin...Saygilar...
Benim de dilim olmuşsunuz Naime Hanım.:)
Teşekkürler...Elinize, düşüncelerinize sağlık.
Saygılar, sevgiler.
Şükran Günay
Bu şiir ile ilgili 7 tane yorum bulunmakta