Karışan beyin, parazit yapan sistem ve bozulan kimyayı düzeltmenin tek yolu düşünmektir.
Ama nasıl düşünmek?
Çok becerikli ve “ehil kafa dağıtıcıları” vardır hani; sinemaya, maça, içmeye, dost muhabbetlerine ve bazen de “geyik” üzerine kurulu zaman öldürmecelere pek meraklıdırlar. Bu konuda ustalaşmışlardır adeta. Onlara bir sözüm yok benim. Ne mutlu hepsine. Benimki biraz farklı. Baştan uyarmalıyım sizi, zira epeyce zor bir zanaattır bu. Önce kafayı kötü düşüncelerden arındıracak, aklayıp paklayacaksın ki azıcık yer açılsın; sonra öfkeni bastıracak ve dış dünya ile hafiften bir mesafe koyacaksın araya. Televizyonun, radyon, kapın hiç susmaz ve e-postaların birbiri ardına ekrana düşerse eğer, giriştiğin düşünme eyleminden de bir hayır gelmez açıkçası. Bu yüzden, benimkisi tenhalara kaçıp inzivaya sığınarak düşünme biçiminde oldu genellikle. Kafamda giderek büyüyen, şişen ve beni sıkıştırıp bunaltan lanet enerji toplarından kurtulmanın bildiğim yegane yoluydu bu. Beynimin her minik kıvrımından fışkırıyor; silahları ile üzerime üzerime gelirken dengemi bozuyor; kasırgaya duçar olmaktan beter ediyorlardı. “O halde düşünmeye devam” dedim…
Düşünmek yazmaktı bir anlamda; yazmak ise boşalmak…Amma ve lakin bir sorun vardı. Uzayımsı bir boşluğa salınıveren düşüncelerim bu hayali yazım sürecinde o denli süratle akıyorlardı ki, onları bir daha asla yakalayamıyordum. Hızlarına yetişmek, kalem veya tuşlarla mümkün olmuyordu. Düşüncelerimi yitiriyor; düzelip doğrulmak uğruna bir yandan da eksiliyordum. Eksik kalıyordum yani!
Tamamını Oku
