Düşünce Şiiri - Orhan Aslan

Ve bu gün de bitiyor
Güneş usul usul batıyor
Bir okul çıkışı, çocuklar evlerine gidiyor
Ayda, kendini gösterebilme telaşı
Kıyasıya bulutlarla savaşıyor
İnsan neden yaşar diyorum
Yaşamak teslim olmak mı, direnmek mi diyorum
Öleceğini bilen insan nasıl korkmadan yaşar
Nasıl olur da geleceğe dair hayaller kurar
Gelecekte yaşlanmış olmayı hesaba katmaz mı
Yada mutlu olmak için yaşlanmayı göze mi alır
Yaşıyor olmak mutlu olmaya yetmez mi
Sahi hayat ne için, dünya neden dönmekte
Ve neden var bu umutsuz düşünceler
Düşündüm de var olmak için ne kadar düşünmeli
Bir ölçüsü olmalı hayatın, bir zamanı
Ne kadar yaşlanmalı insan
Ne kadar mutlu olmalı, yada kaç derece yanmalı yüreği
yaşadım demek için
Başım döndü ve ben artık dönmesin istedim dünya
Dur artık diyecektim zamana, şu güz mevsimi olmasa
Düşüncelerim git gide yaşlanıyor
Hayaller ve gerçekler düşündürüyor beni
Düşlerken mutluyum diyorum
Varsın gerçekler acı olsun
Düşlerken mutluyum ya
Ama ya düşlemek, zamanın bir tuzağıysa
Ve uyandığımda vakit epey geçmişse
Düşünceler ruhun aynası gibi, aklın hamuru gibi düşünceler
İnsan düşüncedir dedim düşünce insan
Biraz ürktüm gibi düşüncelerim yaşlanıyor dedim
Bedenim yaşlanıyor ya ruhumda yaşlanırsa
Kendime bir ömür biçtim ve sonra dedim ki
Teşekkür ederim Tanrım ruha ömür biçmemişsin
Ölecek olan nasıl mutlu yaşar ruh sonsuz olmasa
Hiç öğündüğünü görmedim, bana nefes veren ağacım
Halbuki ben ne çok öğünmüştüm seni bahçeme diktiğim zaman
Bu durumu biraz garipsedim ve dedim ki sonra
Ağaçlar ne kadar mütevazi teşekkür ederim Tanrım mütevazi ağaçlar için
Üşüdüm biraz kışa yaklaşan bu güz mevsiminde
Yapraklar sararıyor ve ağaçlar yaprak döküyor
Sonra dedim ki dünya bir ağaçtır insanlar yaprak
Yaşlandıkça sararıyor bedenimiz ve kurtulmak istiyor dünya
Ecel bir rüzgar gibi koparıyor sarı güçsüz bedenimizi
Toprağa gıda oluyor güçsüz kaplumbağa kabuğumuz
Dünya çok hızlı dönüyor, insanlar çok hızlı ve ben
Bu yavaşlığımla yetişecek bir dost bulamıyorum
Düşünürken yaşamak insana hep yalnızlık mı verir
İyide düşünmeden yaşayabilir mi insan
Düşünmek ruhun nefesi aklın gıdası değil mi
Peki ya hüzün, mutluluğun bir parçası olmalı
İnsan mutlu olmayı beklerken mi yaşlanır
Üzülmek yaşlandırır insanı evet evet üzülmek
Hüzünlüyken yaşar insan ve yaşlanır
Mutluluk bir uyku hali gibi bir ses yeter uyanmaya
Ve sonra dedim ki teşekkür ederim Tanrım
Daha çok yaşamış olduğum için
Yaşamak gerçekler labirentinde sıkışmak gibi
düşünceden uzak yaşamak
Ve düşlemek uçsuz bucaksız bir dünya
İnsanı özgürleştirir düşüncesi
Dedim ki sonra teşekkür ederimTanrım
Bana özgürlük bahşettiğin için