Yavaş yavaş ölüyoruz...
Intihar ediyoruz..
Bütün iyi seyleri harcayıp tüketiyoruz..
Sevgiyi..
Vicdani..
Vefayı..
Saygıyı...
Adaleti..
Vermeyi...
Gülümsemeyi..
Topragı...ve hatta Güneşi..
Insan olmayı insanlıgı bitiriyoruz...
Tembellesiyoruz düşüncesizlesiyor.,
Bencilleşiyoruz...
Nefret ediyoruz adeta herseyden herkesten..
Kalblerimizi ruhlarımızı kirletiyoruz..
Kelimeleri tüketip kısaltıyoruz..
Sadece anlamsızca dünyanın ve bizlerin yokoluşunu uyuşmuş beyinlerimizle seyrediyoruz...
Bu gidiş nereye ..
Sona adımlar atıyoruz...
Sona geliyoruz..
Sevgi zamani gelmedimi ?
Yeniden insan olma zamanı..
Boguluyoruz...
Nefes almak hala elimizde..
Idam sehbasındada olsa insanlik bir elimize keskin bir biçak verilmiş..
Düşün ve ipi kes..!!!
m.z
Kayıt Tarihi : 10.12.2023 15:31:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!