Günlerdir üzerinde düşündüğüm ve zaman zaman kendimle çelişip kavga bile ettiğim anlarımdan biriydi yine bu günkü KALABALIK GELİŞLERİ ruhların)
Teker teker gelseler neyse de, sağımdan solumdan, önden arkadan zayıf gördükleri her boşluğuma vurmaya başladılar. Hani kavgayı da tekniğiyle biliyorlar doğrusu. Yani doğruya, doğru. Bazen,gelişmiş teknik yerine, ara da bir tekme bile attılar beynimin sol yerine. Yaralıydım, gece kâbusları hep bu yüzden uyutmaz beni, HUYSUZ ve AKSİ bir uyanışla tüm günün içine, hem de şairin şiirindeki hırsız gibi MIÇTIM ortalık yerine düzeninizin diyerek uyandım..
Bir ara tam toparlanır gibi oldum gülümsemek için, haa bide baktım tüm yeni ve parlak eşyalar bana gülümsemiyor mu? Ağır ağır ama bağırmadan toparlanayım dedim. Kendinden emin adımlar ve duruş ile bir iki yumrukta ben salladım, boşa vurmak canımı daha çok acıtıyor, bari dedim duvarlara vurayım, bu kez de iki elim bilekten sızlamaya başladı.
Sonra düşündüm; düşünce ile ellerimiz arasında ne gibi bir bağlantı var da, düzen kendine karşı her düşünceye kilidi önce ellerimize vurarak kısıtlar ki?
Yani kendi kendime bile ceza verirken ellerimin ne suçu var?
Eeeeeee eğer bende bundan sonra iki elim KIÇIM da ağam vari voltamı atmasan egemen caddeleriniz de.
Ve tükürmesem caddenize, sokağınıza,
Saati mi şaşırdı bu hıyar?
Gerçi hiç saati olmadı ama
En azından birine sorar.
Cebimde bir lira desen yok,
