Düşün Özlem Şiiri - Devrim Dokdere

Düşün Özlem
Kar yağıyordu şehre hiç durmadan.
Üşüyordun sen odada
Burnun kızarmıştı soğuk'dan
Yağan karın akşamını anımsa
Özlem.

Kar yağıyordu kentimize aralıksız
Düşmüştük hastane yoluna
Tutmuştun ellerimi sıkıca,
Bende üşüyordum
Yeşil parkamın cebi yırtıkdı,
Üzülüyordun bana
Bende sana,
Düşün özlem
Aklına getir o günü
Unutma
Dokdor odasında ısınan
Yüregimizi.

Bir sevinçle kalkmıştın ayağa
Mutlu,heycanlı,gülümseyerek
Sarılmıştın boynuma
Çoğalıyorduk bir can daha
İlk kez görmüştün onu
Gözlerin nasılda şaşkın ve istekli,
Sen şimdi görmezden gel
Dışardaki karları,
İçimize işleyen kuru ayazları.

Düşün Özlem
Anlat kendine
O mutlu güzelim günü.
Baharın müjdesini ver
Seninle gülümseyen kent'e.
Saç uçlarına dokunan
Karın güzelliğini,
Bebegin süslediği bedenini
Düşünmelisin özlem.

Ah özlem
Ne olacak deme
N'oldu şimdi gözlerine?
Nedir bu kendinle savaşın?
Düşünme sen bu yakayı
Agustos öglesini anımsa
Ve gülümse ona.

Ah özlem
Kar yağıyor üzerime hiç durmadan
Sen olduğunda'da yağardı
Şimdi çırpınıyorlar nedense,
Sanırım bu hasretin karıdır
Artık fayda etmez yağışı,
Kurşun gibi inselerde yere
Ölüyor bulutlar şimdi,
Gözden kaybolup
Uzaklara gidiyorlar,
Geride anlamsız kenti bırakarak..