Düşün Şiiri - Abdullah Oral

DÜŞÜN

Vitrin camları gibi insanların yüzleri
Kırılıp dağılıyor kendi aykırılığında

Tanımlayamıyor kendilerini kopan parçalar
Öylece kala kalıyor ayrı yerlere saplanıp
Kendi bütünlüğünden uzak

Öz varlığından habersiz emekçi
Kınıyor kendinden olanı
Oysa ki karın aç
Papuç delik
Pantolon cepsiz
O yinede saldırmakta hakkını arayana
Kör itatkar ve bilinçsiz

Bakmayı unutalar
Unutmuşlar görmeyide
Bakışsız gözler dökülmekte
Kırışık utangaç yüzlerden
Çırıl çıplak anadan üryan

Kurumuş tüm sevgi dereleri
Kör dokunuşlar kalmış
sevda damıtılan gecelerden
celişki ırzına geçmekte dürtülerin

Makul sevinçlerle boğulur cığlıklar
Aşk satar köşe başlarında duygu simsarları
Kazıntı tarihler içinde savruluyor istenç
Belki varoluş sildiklerini yeniden yazacak.

Aykırılığın tutsağı mı ki algı
Kendi yanlızlığında hapis varlık
Tanımlayamıyor öz varlığı
Ya neydi bizi böyle yaşamın çüplüğüne savuran
Bellek neye gebe......................