Düşün Şiiri - Sultan Çiğdem

Sadakat bu kadar zor muydu ?
Ya da yanlış insanlardan mi beklendi?
Ask bu kadar mi uzaktı ?
Yoksa biz mi dorukları mesken edinmiştik?
Yalan bu kadar basit bir şey miydi?
Biz mi ?
Beyaz , pembe diyerek güzelleştirdik.
Insan benliğinin keşfedilmesi imkansız miydi ?
Yoksa merak duygumuzu anlamadan okuduğumuz, kitap satırlarında mı bırakmaya mahkum edildik ?
Sığınacak liman aramaya mecbur muyduk ?
Yoksa ağaçları keserek suya muhtaç mi kalmıştık ?
Adresler mi yanlıştı ?
Rotamızı belirlemeyerek tercihimiz haline mi getirmiştik ?
Barışı , dostluğu , sevgiyi görmediğimiz için mi başkasına veremedik?
Savaş , kavga , kan görmeyi çoktan ögrenmişmiydik ?
Annelik doğuştan bahşedilmiş bir güdüyse,
İnsanlığı yaşatamadan öldürmüş müydük?
Bağlılık neydi ?
Kalben , ruhen ya da bedenen mi olurdu ?
Düşünmeyi bırakmakta kötü körüne bağlı kılmaz mıydı?
Küçükken resimlerde bulutları siyah yaparken mi yaratıcıydık?
Büyüyünce toplumsal kabul görmek ve tek tip insan olmak çok daha mantıklı gelmişti de beyazlara boyamıştık?
Ve yahut ellerimizden çalınmış, zihnimize duvarlar mı örülmüştü?
Gelişmeyi sadece fiziksel olarak mi algılamıştık?
Zihnimizi örümcek ağlarıyla örerken farkında mı değildik ?
Bilgiyi sadece 'bil' diyemi düşündük ?
Anlamayı hiç mi akıl edemedik ?
Mantıklı olan sürüye mi uymaktı?
W.Lippmann: "Herkes aynı şeyi düşünüyorsa,hiç kimse fazla bir şey düşünmüyor demektir" derken yanılmış mıydı?
Varlığı oluşturan idea ise biz kendimizi , düşünmediğimiz her an reddetmiş mi oluyorduk ?
Yoksa zihinsel tembellik kestirme bir yol mu olmuştu ?
Kendini gerçekleştirmek ölüme yakın mi olmalıydı ?
Açlık , güven ,sevgi , saygı, merak, zevk alma ihtiyaçlarımızı yarım yamalak tamamlayarak , yaşama arzumuzu kendimiz mi bitirmiştik?
Belkide insan en büyük kötülüğü kendine yaparmış deyişi bu kadar sorunun içinde tek doğru bildiğim cevaptı.

Sultan Çiğdem