Düşümün doğusu… Şiiri - Mehmet Aydemir

Düşümün doğusu…

Geçen hafta bu gün,
Elimde çay bardağı,
Karaalioğlu parkında oturmuş,
Seyrederken; gözlerim süzdüğü,
günün batan güneşini.
Bir karartı gölge geçmişti,
gözlerimin önünden.
Bir an;
Tüm hayallerim dağıldı derken,
İsyan niyetine söylenecek bir çift söz,
değdi dudaklarıma.
Gün ile son veda anını kaçırmışken,
haykırsam yeridir deyip.
Çay bardağını bırakıp altlığına,
İrkilip doğrulacaktım ki;
Önce tenine sinmiş konun geldi,
Ardından güneş ile birleşen yüzün,
Bir de tatlı edalı gülüşün,
Oturtmuştu beni sandalyeme.
Saniyeler bırakıyordu yerini,
dakikalara,
Dakikalar bir o kadar acımasız,
İçten içe işliyordu yuvasını.
Bir an korktum;
Sanki günler geçmiş, bir çift yumurtasını bırakmıştı.
İlaçtır dediler zaman,
İşkence eder diyorlardı hisler,
İçine otururmuş duygular,
Üstüne üstelik birde boğazını düğümlermiş nefes.
İlk görüşte aşk yakar diyorlardı Roma’yı…
Ne adını sorabildim,
Düşümün,
Ne siluetini silebildim,
Gözlerimden,
Artık sadece anda değil,
Beynimde, fikrimdesin…
Düşüncelerim;
Ağır bombardıman altında,
Ne akşam rüyalarımdan,
Edebildim seni,
Nede okuduğum,
Satırlarda bulabildim,
Birer birer çeviriyorum,
Sayfalarını hayatımın,
Doğduğun gün saçtığın ışık,
Yer bulurken semada,
Ben ise senin doğumunun;
Sarhoşuyum hala…

Mehmet Aydemir 21.07.2014 saat 14:05