Düşüme Düşün Şiiri - Şafak Yıldırım

Ben,
Kadıköy'den dumanı burnunda bir vapura binip,
Solumda yoldaşım Güneş ile,
Bir bilinmeyenin yüzüğüne salınıyorum.
Bazen kız kulesinin rengini değiştiriyorum,
Bir rota bulucuya gidiyorum.
Orada kimsecikler yok.
En sevilen de kimsenin olmamasıdır dünyada,
harap olmuş Boğazın kenarını yazıyorum,
ulaştığım deniz fenerinin en ıssız yerinde,
bağdaş kuramadığım zamanlarda,
iki ayağımı atıp arkaya,
yüz üstü uzanıyorum deniz fenerinin beton zeminine.
Bir kare yakalamaya çalışıyorum,
Yazabilmek için bir kare,
deniz fenerinin en tenha yerinde,
senden bir kare,
uzun bir yolculuğa, dönüşsüz bir yolculuğa,
gittiğini bile bile bir kare arıyorum.
Yıldız Sarayını dahi ortak ediyorum düşüme,
nasıl bir yalnızlık bu düşünsene..