Düşümde Mevlana Şiiri - Ayşe Manav

Sevgi ve huzur damlaları yağıyor evrene,
Her düşen damlada ahenkli notalarını fısıldıyor kulaklarıma,
Ruhumla bütünleşip dans ediyor sanki damlalar.
Her düşen damlada, yüreğime umut dolup taşıyor,
Sırılsıklam ıslanıyorum.
Çevredeki bütün çirkinlikleri yıkayıp,
Yağmurdan sonra açan güneş gibi temizliyor dünyamızı.
Bulut bulut göz yaşlarım geçiyor düşüncelerimden,
Çisil çisil yağan huzur yağmurunda
Ve ben tatlı bir sarhoşlukla kayboluyorum,
Ben sana geliyorum Mevlana.

Ruhum hiç olmadığı kadar hür ve bağımsız,
Sanki hafif bir esintide bedenimden ayrılıp,
Savrulacak bilmediği diyarlara.
Bazen bir damla olup yağacak evrene,
Bazen de sevmeyi unutmuş yüreklere düşen sevgi tohumu,
Bir martı kanadına yüklenen barış bulutu,
Karanlığın içinden faili meçhul bir el uzanıyor aniden,
“ Gel “ diyor, “ huzuru bulacaksın, ‘hadi gel.”
Sesi takip ediyorum hiç düşünmeden,
Sana geliyorum Mevlana.

Barış meşalesini yakan alev oluyorum,
Ocağında sevgi aşı pişen,
Dumanı sevgi, kardeşlik tüten
Buram buram duman oluyorum.
Denizlerde yolunu şaşıran balıkçılara yunus,
İstiridyeden çıkan inci oluyorum.
Çaresizlere derman,
Fakirlere aş oluyorum.
Adım sevgi, kardeşlik, huzur, mutluluk olup,
Tüm evrene yağıyorum.
Sana sığınıyorum Mevlana.

Bu huzur ve mutluluk içinde gözlerimi açıyorum,
Kırlangıçlar uyanmış sabah şarkılarını söylüyor,
Limon çiçekleri en güzel kokularını dağıtıyor,
Güneşin kızıllığı düşecek dağların ardından denizlerimize.
Huzur damlalarıyla ıslanan sokaklar,
Pırıl pırıl yanacak güneşin aydınlığında,
Gökyüzü her zamanki gibi masmavi gülümseyip,
Işıldayacak dünyamıza.
Ve ben yine maviliğime döneceğim,
Gönül gözümde tükenmeyen umutlarımla.
Gözlerimde ilahi aşkla sana geldim Mevlana.

21.03.2008