Düşüm Şiiri - Canan Karadeniz

Kapının çalınışıyla irkildi
Sessizliği bozan
Kulağını tırmalayan o sese
Yöneldiği anda kalbi yerinden fırlayacaktı
Beklemediği, ummadığı
Yinede geldiyse diyerek
Nefesini tutarak koştuğu kapının yanına
Açıp açmamakta tereddüt etti.
Korku ve heyecanı tüm bedeninde hissederken
Düğümlenen boğazı kurumuştu.
Senaryolar aklından ışık hızıyla geçiyordu.
Ya görecekti.Yada sonsuza dek unutacaktı.
Unutmakmı,
Fikri bile çıldırtmaya yetiyorken
Çözüm üretemiyordu yüreği
Anlamsızdı gidiş
Giden gelmişmiydi hiç
Biten başlarmıydı
Kaçan kurtuluşu yakalamışmıydı
Tutku peşinden ayrılmamıştı.
Kalbine gömmeyi reddederken
Mezar taşına adı yazılmıştı bile
Kabullenmek değil, dönmesini uzaklardan gelip sımsıkı
sarılmasını istiyordu.
Aslında kapının çalındığıda yoktu.
Hayal denizinde uzun bir yolculuğa çıkmıştı.
Dalgalardan sarhoş olup, martılarla ağlayıp
Yunuslarla yarışıyordu gidenin yanına ulaşmak çabasına
Gözlerini açtığında görebildiği avuçlarına dolan
gözyaşlarıydı.Sevgisi oradan sesleniyordu
Haykırıyordu
Üzülme, üzülme
Bedenim yok ama
Ruhum kalbinde unutma diyen
Yaşlardı geriye kalan gecenin yarısında