Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Aşkın siyahına bel bağlamışım
Kâh yerimde saymış kâh çağlamışım
Umurunda mı ki çok ağlamışım
Çürümüş sol yanım düştüm yollara
Mükemmel şiiriniz aşkın tarifi gibi... Acizane bir dörtlük de bendenizden size gelsin. Kabul buyrun lütfen. Selam ve hürmetlerimle tam puanla listemde...
Güzeldi yollara düşmeniz dilinize yüreğinize sağlık kaleminiz daim olsun
Adın dimağımda bir mahur beste
Raks eder dilimde ağır-aheste
Gönül bu.!fermanmı dinlerki usta
Bak işte yeniden düştüm yollara.....
Bir dörtlükle alkışlıyorum bu güzel şiiri...Vede tebriklerimle tam puanımı yolluyor esenlikler diliyorum..
Bilirim dünyada neler var amma,
Yerini birisi tutacak sanma.
Sen ister ayan ol ister muamma,
Bak iste yeniden düştüm yollara.
Insan okuduğundan ılham alıyorsa bu şu gerçeğe delalet eder, demek ki okuduğunu yazan güzel yazmış. Tam puanımla kutluyorum efendim.
''Ayağım dinlemez oldu sözümü
Hükmeder bedene, başa, kollara
Bilmece sen isen, yok ki çözümü
Bak işte yeniden düştüm yollara
Parayı, jetonu evde unuttum
Gecenin köründe yayan yol tuttum
Kahretsin, yönümü sana doğrulttum
Bak işte yeniden düştüm yollara
Kurşun gibi ağır, havada sis var
Seçilmiyor ağaç, kaldırım, duvar
Mühim değil bunlar bekliyorsa yâr
Bak işte yeniden düştüm yollara
Etrafta garip bir sessizlik hâkim
Gören olsa sorar. “Bu budala kim? ”
Gece saat iki, aylardan ekim
Bak işte yeniden düştüm yollara
Dostlar söylemese bilmeyecektim
Hasret selâmını almayacaktım
Tövbe yeminliydim, gelmeyecektim
Bak işte yeniden düştüm yollara
Hayâlin beynimi belâ didiyor
İradem kuş gibi uçup gidiyor
Faturayı yine kalbim ödüyor
Bak işte yeniden düştüm yollara
Gönlüm bulanıyor, gözümde buğu
Kanıyor yaramın taze kabuğu
Bu defa ben çektim kısa çubuğu
Bak işte yeniden düştüm yollara
Halimi bir görsen kesin gülersin
Biraz alay eder, hıncın bilersin
Belki bir ihtimal özür dilersin
Bak işte yeniden düştüm yollara
Aceleye gelmiş ters giyinmişim
Yahut geçen defa ters soyunmuşum
Sersefil kapına aç dayanmışım
Bağışla, aniden düştüm yollara
.....................................
AKICI, GÜZEL, DUYGULU, DERİN, HÜZÜNLÜ, BURUK...
netice çok sevdim ve beğendim Mücella hanım.
.tabii ki tam puan verip antolojime alıyorum...ancak son kıt'ayı bilerek ayırdım sevgili kalem ve gönül dostum.size yakıştıramadım; daha doğrusu konduramadım teşbih de olsa o deyimi..
siz asilsiniz, vakursunuz...
Mücoş bacım yine harika bir şiirle dönmüş...
Küçük bir katkım olsun isterim;
Ey aşk, neler ettin, düşürdün yola
Yare kavuşsak da sevecek mola
Sevmek belki kolay, sevilmek bela
Bilmiyorum neden düştüm yollara
Kadir Tozlu
Mükemmel bir hece şiiri, hayranlıkla okudum...
Tebrik ediyorumm
Selam ve sevgilerimle
Aceleye gelmiş ters giyinmişim
Yahut geçen defa ters soyunmuşum
Sersefil kapına aç dayanmışım
Bağışla, aniden düştüm yollara
.....çok güzel bir hece çalışması yüreğinize sağlık....
müthiş bir sevda bir o kadar derin ikilem mısralara yansıyan.
çok güzeldi mücella hanım taktir ve tebriklerimle listeme taşıyorum+ tam puan
muhabbet ve selamlarımla
Ayağım dinlemez oldu sözümü
Hükmeder bedene, başa, kollara
Bilmece sen isen, yok ki çözümü
Bak işte yeniden düştüm yollara
----------
neylersin gönül bu gönül frman dinlemiyor sevgiyle yola çıkan sevdalı yürğin mutluluğunu alkışlıyorum seven yüreğede bu yakışır eline öğrün bereket üstadım sevgilerimle
Bu şiir ile ilgili 96 tane yorum bulunmakta