Düştüm Geceye. Şiiri - Nihal Mirdoğan

Saatin sarkacının sağdan sallanan kolu
Zamanı dolaşırken, soldan düştüm geceye
Sola koşuşturunca tutmadı vâktin eli
Kale gibi örülü yoldan düştüm geceye

Taş duvarın üstüme üstüme geldiği ân
Vakitlerin âhengi yanarken duman duman
Düşürün bu zamanı,bulun başka bir zaman
Ve yakın kandilleri... çölden düştüm geceye

Yavaş yavaş ve yer yer bir ağaç serinliği
Ya da lâle,gül,zambak kokusu derinliği
Yeşersin gözlerimde doğanın şirinliği
Rüzgârların kırdığı daldan düştüm geceye

Tenimin cengi midir gözlerimin buğusu
Sularımda yüzmüyor şu dilimin kuğusu
Ruhumda köpürünce fırtınaların usu
Fikrimi giydirdiğim çuldan,düştüm geceye

Tâ bir uçtan bir uca şu başımı taşıyan
Gündüzlerin deminden,karanlığa ışıyan
Hakikât kubbesinden, tiril tiril üşüyen
Yağmur,dolu,buz gibi hâlden düştüm geceye

Dalga dalga inlerken,üşüme dedi gölgem
Ne yapsam ne söylesem ,durulmaz arsız dalgam
Kapanırken sükûta , geldi aksakal bilgem
Bir erenin aşkıyla,dilden düştüm geceye

Düştüm geceye hem de ,loş bir aya Bismillâh
Azığını yüklemiş şol yayaya Bismillâh
Ab-ı hayat çeşmede,aşkı yuya Bismillâh
Od oldum,cuşâ geldim,külden düştüm geceye

Nedenleri alıp da keşkeleri bıraktım
Erenin eteğinden şol kudretine baktım
Ay'a nice cem edip, yaş dola dola aktım
Yıldızın eşliğinde puldan düştüm geceye

Yaldız gibi pul puldu,bitâb değildi yüzü
Tahammül sızımı al dedim,eğildi yüzü
Gecenin sancısıyla rüyâ gibi gökyüzü
Perdemi araladı,tülden düştüm geceye

Teselli misâli tan vâkti yaklaştı mı
Yahut güneş meşkinin âkti yaklaştı mı
O içli terennümün sesi göğü aştı mı ?
Duydum bülbül zârını, gülden düştüm geceye

Her dem düştüm geceye ,Allah'a sundum elim
Gözüm göğe süzülüp gayrı sustu bu dilim
Kapında kulum Yâ Râb, sarıp sarmala belim
Aşk zincirini saran koldan düştüm geceye
...Gizli değil ki,ayan beyân taştım geceye