Düştüm Şiiri - Mutlu Esfer Fırat

Ben hasreti böl/ük böl/ük dağlardan taş/ıdım
Bağrıma paslı bir hançer misali saplanan
Yorgun kalmış hislerin
Hep bir umutla direndiğini düş/ledim
Oysa sevgili
Ben sana gelmek için
Her mevsime ayak uyduran
Her daim geride kalan
Her daim sırıl sıklam hasret kokan
Bin umutla gelmeyi düş/leyerek
Hiç bıkmadım hiç usanmadım
Sen ise hiç yer tut/ma/sını bilemedin yüreğimde
Yine de böl/ünmüş bir yürekle
İz sürdün ardın sır-a
Ve sevgili
Yokluğunda sessizce figansı nutuklarımla
Ben ellerini düş/ledim
Sıkıca tut/unduğum
Ve avuç içlerinin terlemesini düş/ledim
Terin terime bulaşsın diye
Oysa beni ayakta tut/an sendin
Ben ise sensizliğinde hep düş/tüm sevgili