Düştük Yine Yollara Şiiri - Barış Yeşiltaş

DÜŞTÜK YİNE YOLLARA


Düştük yine yollara, gönül ateşle,
Umudu yok ettik, yandık hevesle.
Karanlık da olsa yolun her köşesi,
Aydınlanır kalbin, yürürsen sevgiyle.

Rüzgar savururken saçımın telini,
Her adımda ayrı düş kurar ellerim.
Bir yanım sevinçle, bir yanım dertle,
Her yolun sonunda yeni bir yerler.

Dost olan yürür de gözleri parlar,
Düşman olan susar, kalpleri kanar.
Yol kimi yaralar, kimi de sarar,
Hayat bu yollarda izini saklar.

Dağların dorukta sesi yankılanır,
Gönlümde bin yıllık türkü çağlar,.
Her iniş, çıkışta bir ders aranır,
Sabreden yolcunun bahtı parlar..

Kimi yol gül açar, kimi yol diken,
Kimi yol taş olur, kimi yol çimen.
Ne kadar yürürsen yürü, tükenmez yol,
Yürekte sevdayla tükenir hemen.

Düştük yine yollara, yanımda benlik,
Kalbimde susmayan o eski şarkı.
Bazen bir tebessüm, bazen de çığlık,
Her adım bir başka hatıra artık.

Bir menzil bekler ki huzurla dolu,
Bir menzil de var ki hasret dolu.
Gizlidir her yolun sonu,
Kalbiyle görenler anlar bunu.

Geceye dost olduk, yıldızlarla konuştuk,
Ay ışığında nice düşler kurmuştuk.
Gönül yolculuğu, sabırla yoğrulduk,
Her engel aşıldı, yeniden doğmuştuk.

Yol bize öğretti susmayı, dinlemeyi,
Yüreğe dokunup acıyı silmeyi.
Kimi zaman sevmeyi, kimi zaman özlemeyi,
Kimi zaman da sabırla gönülde gizlemeyi.

Düştük yine yollara, yanımda hayali,
Her köşe bir umut, her köşe bir düş,
Bitmez bu yolculuk, bitmez bu şiir,
Ömrümün menzili yalnızca idealim.

Her yolcu aslında kendiyle yürür,
Kimi taş atarken, kimi gül serer.
Düşsen de, kalsan da yeniden yürürsün,
Gerçek yol içinde ki kalpte saklı.

Düştük yine yollara, kaderin oyunu,
Her adım bir masal, her iz bir öykü.
Sonunda anlarız tek yolun özü,
İnsana varmakmış yolculuğumuzun özü.

YAZAR: BARIŞ YEŞİLTAŞ
TARİH: 30.09.2025
SAAT: 09:30