Düştüğün Zaman Şiiri - Veysel Sari

Bir zamanlar halin vaktin yerinde
Evin en güzel köşesi senindi
Bir dediğin iki edilmez
Sırttın yere gelemezdi

Hiç kimseyi üzmez
Herkesin derdine koşardın
Telefonların susmak bilmez
Hayır demesini bilmezdin

Düştüğün zaman anlarsın
Hayatın ne kadar zalim olduğunu
Çıkar ve menfaat üzerine kurulduğu
Saltanatının birden yok olduğunu

Evinin içine sığmazsın dar gelir
Mülteci olursun sözler ağır gelir
köşen elinden gider geri gelmez
En önemlisi sana saygınlık göstermez

Düşmeden önce yanında eksik olmayan
Dostların yanında hiç olmadığını
Seni o girdabın içinde yalnız bıraktıklarını
Çırpındıkça feryadın sessiz kaldığını

Çok inandığın ve güvendiğin
Onlar için göğsünü siper ettiğin
Dağ gibi gördüğün ve sırtını yasladığın
Dostlarım dediğin sırtından vururlar

Yüreğin ağır yara alır dünyan kararır
Dipsiz bir kuyuya düşer çaresiz kalır
Tüm yaşanmışlıkların gözünün önünde yer alır
Düşündükçe nefesin kesilir boğazın düğümlenir

Göğüs kafesin her gün yavaş yavaş daralır
Karanlığın içinde kimsesiz bir yetim gibi kalır
Suskunluğa gömülür sessiz sesiz ağlarsın
Canın bedene sığmaz kederinden kahrolursun

Düştüğünde ne işin kalır ne de aşın,
Kalır gözlerinde sadece kanlı yaşın
Her damla kalbini deler yüreğini yakar
Bu zalim hayat düşündükçe seni kanser eder.

Kimseye el açmazsın onurunla kalırsın
Kuru ekmeğe muhtaç kalır geceleri aç uyursun
Gizlice kahve önlerinde titrek ellerinle
Aldığın sigara izmaritleri sayısını unuttursun

Hayata karşı bir ümidin kalmaz
Yaşamak içinde bir sebebin kalmaz
Her gece Allah’a dua edersin
Azrail’in gelip canını almasını istersin

Ey dost bildiklerim unutmayın
Yaşadığınız sürece
Karşına ne çıkar bilinmez
Sahte yüzle dostluklar edinmez

Hayat hep inişli çıkışlıdır
kimi düşer kimi kalkar
Kimi toprak alır,
kimini ise toprak alır

Bu dünyada fani dünya
Kimseye kalmaz bu rüya
Günü gelir herkesi alır yanına
Kimi sevabıyla kimini ise günahıyla