Düştüğün Zaman Şiiri - Veysel Sari

Vardım bir zamanlar, tahtın en yüce katında,
Sözlerim yankılanır, bakışlarım buyruktu her anımda.
Her arzu bir emir, her istek bir ferman,
Yıkılmaz sandığım kaleler vardı etrafımda o zaman.

Kimseyi kırmazdım, derman arardım her derde,
Telefonlarım susmaz, hayır kelimesi yoktu bende.
Sonra bir düşüş yaşandı, anladım hayatın oyununu,
Çıkarın, menfaatin hüküm sürdüğü bu sahnenin sonunu.

Evim dar geldi, sığamadım içine, bir sürgün gibi,
Her söz bir zehirli ok, saplandı kalbime derince.
Tahtım elden gitti, saygınlığım gölgelendi,
Yanımda sandığım dostlar, yabancı suretler belirdi.

Düşmeden önce yanımdan ayrılmayanlar nerdeydi?
Girdabın içinde beni yalnız bir nokta gibi terk etti.
Çırpındıkça feryadım, sessiz bir fısıltıya döndü,
Dağ gibi sandıklarım, ilk sırtımdan hançerleyenler oldu.

Yüreğim ağır yaralar aldı, dünyam karardı,
Ruhumun karanlık dehlizlerinde kayboldum, çaresiz.
Geçmişin hayalleri, gözlerimin önünde dans etti,
Nefesim kesildi, boğazım düğümlendi, her hatıra azap etti.

Göğüs kafesim daraldı, her gün biraz daha,
Gölge oyunlarının ortasında yalnız bir figür kaldım.
Suskunluğa gömüldüm, sessizce ağladım,
Canım bedenime sığmadı, kederimden eridim.

Düştüğümde ne işim kaldı, ne aşım,
Gözlerimde sadece geçmişin kırık camları.
Her damla kalbime bir zehir gibi aktı,
Bu acımasız hayat, beni yavaş yavaş tüketti.

Kimseye el açmadım, onurumla kaldım,
Kuru ekmeğe muhtaç, geceleri aç yattım.
Gizlice kahve önlerinde, titrek ellerimle,
Geçmişin küllerini saymaktan yoruldum.

Hayata karşı bir umudun kalmadı,
Yaşamak için bir sebebin kalmadı.
Her gece sessizce yalvardım,
Ruhumun bu labirentten çıkmasını diledim.