Düştüğün Yerden Kalk Kadın

Zonklayan, bitip tükenmeyen çok sancılar sabahladı
Vücudun çıplaklığına, güneş teni
Toplum sevgisi görmeyen
Efkâr, efkâr renkleri üzerinde kuruyan
Çok baharlar kanadı koynunda
Sabahlara kadar
Çok acılar dağıldı
Ciğerinde
Çok buhranlar yuttun acı, acı
Çok üşümeler doldu nefesine
Hançer, hançer çok sevdan saplanıp kaldı, yüreğinde

Ey dağların maralı, ey beklenen özgürlüğün militanı
Çok yıldızlar çok yarınlar umut bağlayan
Simsiyah gözlerinden
Feyiz aldı
Şu
Yaşadığın
Cehennemde
Böğründeki
Sayısız bıçak darbelerinden
Her günün sabahına
Kan damlıyor
Erkekler
Yüreğine değil, avret yerine göz diktiği
Kız evlâtların dışlandığı şu kahpe dünyada
Annam avratım olsun! Kadınlar olmadan devrim olmaz

Kızınca kızıl kıyamet koparan, gülünce mutluluk veren
Dağınık saçları yüzüne, sevdası yüreğine dökülen
Doğumu başka
Yaşamı başka hicran
Dinde değeri
Toplumda yeri olmayan
Beşik kertmesi, kumalı
Bazen de
Başlık adı atılanda
Yabana giden
Bazen
Babasına, kardeşine
Berdel olan
Açık giyince fahişe
Kapalı giyince gerici sayılan
Gelinliğini
Kızlığını doyasıya yaşamayan
Yüreğinde ateş yanan
Eller nasırlı
Gün doğarken
Gün batarken de hep çalışan
Metropollerde işçi
Köylerde ırgat
Koca evinde hizmetçi
Dinde “erkeğin tarlası!” sayılan kadın
Cenneti, cehennemi
Töreleri
Ölüm ve istila haberlerini
Bırak
Sok çomağını
Kadınların
Değerini bilmeyen
Garbın de şarkın de çarkına
Yürü üstüne, defterini dürüver cehalettin
Toplumdan sana kalan çile, dert devrimle aşılacak
Başını eğme! Sarıl kızıl şafağa, düştüğün yerden kalk ayağa

Mehmet Çobanoğlu
28.06.2020
İstanbul