Düştüğün de Yüz, Diz Değdiğin de Yere

Ha gayret düştüğün de yüz, diz değdiğin de yere
toprağa karabet etmesin onurun, dikil be adam!
Ne buğday rengin de bir ten, ne kurşun havası bu,
etme kendinedir! Kim düşünür seni, düşürmüş bu derde.
Kimse her değildir, her kim! Bende sen, sende ben,
yahut biz!
İlikleri siz olmuş ayrılarız, düşmüşüz dibine bir mahzenin.
İçiyoruz harabını günde bir, öyle bir çekiyoruz ki içimize;
geçen onca güne yazık etmişiz! Ne hatır var yüzde,
ne akılda kalan...
Sen! Yüzlerce bilir yüzsüzlüğün o derin çatlaklarını
fayların da sevginin ne hayret ediyorsun!
Çıkar markajlarında gördüğün ilginin bu garip pazarı
yokuna ver olmuş, hoşnut mu sanıyorsun!
Kim gönülden gelmiş! Kaygısız, ilikleri dost doğru
sapa bilmez hallerin yüzünde bin bir kulaç atmış
her kalemi fiyonklu adam mı sanıyorsun?
Ha gayret düştüğün de yüz, diz değdiğin de yere
o aşkta rah olmuş yar! Hani dost gibi gelen yüze
yüzler gelip geçecek kalır mı sanıyorsun?
Ne hayret ediyorsun! Gün batmış, çıkar doğmuş!
Çıkarda dostlukta var, deli sevişmeler de.