Düştüğüm Çukur Şiiri - Tuğba Bowie

Çukurdaydım,
Beni bu çukura düşüren nedenlerden,kurtulmaya çalışıyordum.
Kurtaracak bir el mi?
Ne çılgınca!
Daima benim bu çukura neden düştüğümü hatırlattılar.
Oysa unutmaya ihtiyacım vardı.

Ölüm ne yazık ki kurtuluş değil,
Yerin altında bile sorgu.
Özgür hissetmiyorum kendimi artık,
Kendi dünyamda bile,
Gerçeklerden kaçıp sığındığım.

Yalnızca bir neden kopardı beni akıştan,
Hatırlayınca diğer nedenleri de;
Bir kurtuluş olarak yorumladım.
Daima sevdim yalnızlığımı.
Dışlanmaktan kurtulmuştum.
Ama hangi nedenden kaçarsan,
O bulup sıkıştırır seni köşeye.

Raskolnikov gibi kendi kendimeydim,
İnsanlar herkese çocuklara bakar gibi tepeden baktığımı zannetse de.
Josef K. gibi bir anda yargılandığım suçu arıyordum dünyada.
Gregor gibi işe yaramaz olarak görülüyordum çıkarcı insanların gözünde.
Raif efendi gibi içimde sakladığım acıları daha da içime gizliyordum sessiz çığlıklar atarak.
Profesör Lidenbrock gibiydim hedeflerimde,
Bir o kadar da eli kolu bağlı bir Samsa'ydım.
Mademe De Prie'ydim bir çöküşün sürgününde,
Tom Amca gibiydi buna rağmen umutlarım...

Artık Sabahattin Ali sessizliğine bürünüyorum,
Susmaya karar vermiş insanlar;
Geçmişinde çok konuşan insanlardır.
Ve bir o kadar anlanmayan.

Artık;
İdama bir günü kalmış,
Kurtulma umudu da bir o kadar imkânsız bir mahkûmum.
Kaçınılmaz kaderine teslim olup ölmeyi.bekleyen...