Düştü Kırıldı Düşlerim...

Ben henüz kuytularımı saklayamıyorum
Bir kadın görüyorum bazen, sana benziyor en çok
Kimi sevmeye kalksam adınla başlıyorum öpüşmeye
Aklın merhameti yok boyuna sana dalıyor, üşüyorum

Korkularımı saklıyorum başımın altında gece yatarken
Kâbuslarıma dolanıyor bütün haykırışlarım, zoraki susuyorum
Çarşambadan bellidir perşembenin gelişi, sel alır salıyı bir gün önceden
Sonbahardan arta kalan çıplak ağaçlar, üryan sokaklar, yıpranmış hatıralar

Çocukluğumdan bir ses duyuyorum çoğu zaman, senin olmadığın zamanlardan
Aklım vuruldukça namlunun gölgesine saklıyorum rüzgarlarımı, kuytusuz kalıyorum
Sen diye bir söz duyduğumda küsüyorum kainata
Ardımda sana ve bu sevdaya dair hiç bir şey bırakmıyorum, korkuyorum
Susulan ve el ele tutuşulan parka gidiliyor kimi zaman, bütün kadınlar sana benziyor
Senden bahsediyor kuşlar
Ve sonbaharda ağaçların yaprak dökmesini senden biliyorum…

Arada sırada uğra hatıralara, aklımın odaları yangın feza…
Birazdan susacak sonbahar kışın uğultusu başlayacak
Bağırsam kapının arkasından bana bakıyorsun, çağırsam fizandasın
Aklıma bir kıyamet düşüyor her şey toz duman, haliçte gece susuyor
Nereye dönsem yüzümü güneşin sırtına binip gitsem de, ertesi günü tekrar doğuyorum

Vakitsiz karşılaşmıştık aslında
Aşkta vakit tamamladık…
Zaman tamamsa ayrılalım artık