Düştü Kalesi Yalnızlığın Şiiri - Ergün G ...

Sen geldin düştü kalesi yalnızlığın
Yağmur gözlerinde çiçekli bakışların damlası
Uzak iklimlerde bir yusufcuk duası
Bir bahçe kalabalığı şimdi
Gövdemin tüm münzevi coğrafyası
Sen geldin düştü kalesi yalnızlığın.

Kalbim mahmur bir serçe ıslığı tüm meydanlarda
Şarkılı, uysal, haziran sıcaklığı...
Kirpiklerinin çocuklu orman uykusunda
İncinmenin gönül telaşı bir adam
Sevgine muhtaç duyulmaz ağzının kekeme sözü
Ellerinde bulut örgüsü, gözlerinde gökyüzü örtüsü
Sen geldin düştü kalesi her kirli sözün.

Sen geldin düştü kalesi esrik kalabalıkların
Nazlı bir yağmur okşuyor şimdi
Yolların kaldırımlı saç uçlarını
Sen bütün dalsız kuşların göğüsün bu kentin
Ardıçlar ağzında soluklanır
Turnaların göç yoludur gözlerinin kuzey mavisi
Yokluğun simsiyah bir yangındır heybemde.

Etme! Düşürme canevime bu yangın korunu
Uzak eyleme soluğundan canımın garip solunu
Sesin dinlendirsin sevda yorgunu gönlümü
Gel artık, düşsün kalesi bu hoyrat ölümün.

Sen geldin düştü kalesi yalnızlığın
Zaman kendi nakaratını yineleyen
Çocukların şarkılı gülüşlerine dönüştü şimdi
Üşüştü mayıs kederleri kapı eşiklerine
Cumartesi tedirginliği sardı tüm sarhoş bağları
Kime ne!
Sen geldin ya düştü kalesi telaşlı yalnızlıkların
Kalır mı bir ince sızısı gülümseyen dünyanın
Doygun bir ağız tadıyla anımsanan her anın..

Sen geldin düştü kalesi yalnızlığın 
Hakimiyeti namütenahi bu aşkın
Göğsümüzün yağmurlu bulut yalnızlığında
Kanatsız iki serçe iki garip şaşkın..