Düştü gönlüme Şiiri - Ertuğrul Bey

Vurduğun yerde ne yara ne iz kaldı
Geriye kalan çok şey vardı
Gözlerdeki ışık sözlerdeki ahenk elimde kurumuş bir çiçek
Nefesimde sesimde heyecan
Birde kimselere vermedigim
Dilsiz ve sessiz yüreğimde
Sen kaldın He can he can
Issız yollarda kendini arayan
Sevdiğine şarkılar söyleyen
Şiirler okuyup şiirler yazan
Sesimi duyaracagim diye sana
Avaz avaz bağıran
Sonra bir marifetmiş gibi
Yağan yağmura aldırmadan
Sokak sokak dolaşan
Dolastikca sırılsiklam ıslanan
İslandikca daha çok azmedip
Daha çok hırslanan
Sözlerle kavgalar edip ettikçe
Kendi kendine konuşan
Konuştukça kendinde bir maharet görüp
Konuşmaktan geri durmayan
Yağmur kesilince kabuğuna çekilip susan
Saatlerce anlamsız anlamsız
Gökyüzüne bakan
Sanki bir haber gelecekmiş gibi
Meraktan çatlayan
Kararinca hava gereksiz bir telaşa kapılan
Herşeyden etkilenip herşeyden korkan bir ben vardım ben
Anlatmaya çalıştığım şeyi
Bir türlu anlatamıyorum
Anlatsam ne olur duyurmiyorum
Gökten gelen o kar tanesini çok ama çok iyi tanıyorum
Bir yere bir aklıma vurdu
Tutamadım havada tutamadım
Vurgun yedim gönlün gönlüme DÜŞTÜ
Bilerek isteyerek tutmadım ARTANEM
ÖMRÜN ÖMRÜME DÜŞTÜ