Düşte Buluşmak Şiiri - Hamit Atay

Düşte Buluşmak

Bir gece daha düştüm yollara,
Sessiz dualarla, kırık umutlarla,
Yıldızlardan bir köprü kurdum sana,
Ve yine düştüm, düşümde buluşmaya...

Ay, ince bir perde gibi süzülüyordu,
Uzak dağların ardından,
Gölgeler bile saklanmıştı bir kenara,
Yalnızca biz vardık, sen ve ben, sonsuzlukta.

Yürüdüm usulca, adımlarımı duymadan,
İçimde ürkek bir sevinç,
Gökyüzü sanki adını fısıldıyordu,
Her yıldız bir harf, her rüzgâr bir hece...

Sonunda seni gördüm,
Bir gülüş, bir çağrı gibi uzaktaydın,
Ama bir adım daha, bir adım daha derken,
Ellerin avuçlarımdaydı artık.

Düşte buluştuk,
Ne dün vardı, ne yarın,
Sadece o anın sessiz mucizesi,
Sadece kalbin kalbe dokunuşu...

Sen konuşmadın,
Ben de susmayı seçtim,
Çünkü bazen kelimeler,
Sadece sessizliği kirletir.

Sana dokundum,
Tenin baharın ilk yağmuru gibi serindi,
Ve biliyordum,
Bu an, bu düş,
Gerçeklerden daha gerçekti.

Zaman akmadı, dünya dönmedi,
Sadece biz vardık,
Gözlerimizde geçmişin ve geleceğin bütün hikâyeleri,
Kalbimizde kırılmayan tek umut...

Sonra bir rüzgâr esti yine,
Düşlerin kapısı aralandı,
Sen uzaklaştın,
Ben ellerimi boşluğa bıraktım...

Uyandım yine,
Ama bu kez bir gülüş saklıydı avuçlarımda,
Çünkü biliyordum,
Düşte buluşmak bile
Bazen hayatta en gerçek şeydi.

Şiir Hamit Atay