Düşsüzüm Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

İrkildim...
Elimdeki o an ile....
‘’Durmak yakışamaz’’
dedim kendime....
durmadım....

dinledim bütün şarkıları,
hissettim,
vücudumda ki bütün ağrıları...

sonra kalktım,
başım göğe deymesin diye eğildim,
yüzüm toprağa deydi,
kendime,
dur,
diyemedim...

oysa nefesimi tutmuş,
durmayacaktım...

koşa koşa,
riyakar olup,
kendime kızacaktım....

olmadı,
yapamadım...

ne toprak,
ne gökyüzü engelledi siluetimi,
sadece,
kendim kandırdı beni....

yerime döndüm,

tekrar irkilmek için,
özüme yüzdüm...

deniz ana karşıma deniz kızı sıkıştırdı,
geri çıkarıp karşılığını verdim....
üç beş kulaca,
özüme vardım...

baktım,
nem kapmış,
rutubet olmuş....
kuruladım...
temizledim....
güneşe bıraktım...
bekledim....
bekledim....
sonra bir aradım,
özümü kuşlara kaptırdım...

özümsüzüm...
yüzümsüzüm....
irkilmek ne kelime,
düşsüzüm...

kuşları görürsen haber eyle,
düşlerim geri gelsin diye,
yoksa kim kanar irkildiğime....

irkildim....
durmak yakışmak dedim kendime....
durdum....

son sözüm....
düşsüzüm...