Düşsüz Gerçek Sen ve Ben

Bir ilkbahar soluğu kadar hafif
Yüreği dolduran tek nefeste
Ilık bir geceyi bekleyen uykuda
Doyumsuzluğun içindeki tadı bulabilir miyiz
Kalbi damar damar saran sevinci
Ve ay ışığı kadar büyülü
Ve sevdaların en güzelini yaşayabilir miyiz

Sen ve ben
Yıkılmazlıkta saklanan
Bitmek ve başlamak...
Gülmek ve ağlamak ötesinde bir duygu
Şu bahar rüzgârında savrulan gece
Ve o gecenin tadındaki yaşamı
Avuçlar dolusu mutluluğu
O mutluluk ki yüreğimizin
Pınarından su içmiş gözlerimizden yansıyıp
Dudaklarımızda şekillenmiş
Yağmur tanesi gibi dökülüvermiş avuçlarımıza
Bir bade sunulmuşcasına içebilir miyiz

Sen ve ben
Yasalar koysak kendimizce
Tükenmeyen gücün soluğunda
Şekillendirsek bu yokluğu
Bir duru bakışa içten bir gülüşe versek
Özlemlerimizi parça parça bölüp
Tutkunun esirliğinde zincire dönüştürüp
Sonra da boynumuza taksak
Dünyayı gözbebeklerimizde eritebilir miyiz

Sen ve ben
Düşsüz bir gerçek olsak apaçık
Ya da duyarlılık...
Yeni bir günü çağırsak
Mevsimlerin ötesinden
Yine bir ânı yakalasak
Baharın en koyusuyla bulanan
Ve sevdayı alın yazısından öte
O mahur gözlerde okusak
Bir su duru bakışlarda birleşsek
Ve en güzeli
Şu bahar soluğunun içinde
Tek bir yürekte eriyip gitsek
Dünyaya bir daha geri dönmeyi
İsteyebilir miyiz
Sen ve ben