Düşsel Şiiri - Veysel Çeliker

Evrenin tüm karanlıklarına isyan edercesine
Aydınlıkların ötesinde seni arıyorum…
Seni düşlüyorum,
Saçlarında çiğ…

Gözlerin de nem…
ıslak her an bekleyen dudakların…
Çıldırıyorum…

Saçlarım,düğüm oldu.
Peşin sıra geçen yıllara,
Rüzgarda sürüklenen kuru bir yaprağın
Oradan oraya…

Mıhlandı gözbebeklerim,
İlerlemeye yeminli yelkovanlara,

Gölgen düşüyor gözlerime,
Biliyor musun?
Senin gölgen benden uzun,
Bu demek ki

Ayrı kıtalardayız şimdi…
Oysa daha bir asır evvel buluşmuştuk,
Ne çabuk geçiyor zaman…
Ben yerçekimi…

Yaklaştırmak için birbirinden uzaklaşan her şeyi
Sen karayel, poyraz, rüzgar
Ayıran deli dolu savurup koparan…
Zaman düşen bir çınar yaprağı,

Toprağa hasret bir an evvel kavuşmaya can atan,
Uzakta,
Binlerce ışık yılı uzakta…
Sarışın güzelce bir kız,

Eteğine takılmış yaşanası bir sürü ümit,
Gelmekte olan mevsimlerden bahar,
Oysa benim odam buz gibi,
Soğuk!

Duvarlarım buz tutmuş.
Soluğum soğuğun içinde duman duman,
Ve…
Hepsinin içinde,

Hepsinden daha da soğuk…
Diz çökmüş,
Yalvaran ben…
Bakışları bilinmeyene takılı…
Biraz da donuk…
(01.05.1975)