Düşmeseydi Akıl İzlerin Peşine

sebepsiz mi yağdı zirveye kar
tesadüf müydü
düşmeseydi akıl izlerin peşine
aşılmasaydı bilinmezlikler
damlamasaydı sular göl olur muydu
bu akıl doğruyu bulur muydu

öyle bakıyor ki gözlerin
zannedersin bilmediğim bir bildiğin var
oysa biraz daha yaklaşınca anlıyor insan
kirpiklerinde
kendini kurtarmak adına yok sayılmış bir doğrunun
saptırılmış hedefine ilerleyişin sancısı var

emeklemeden yürümek istediğin içindir
kimsenin görmediği o koltuk değneklerine mahkumluğun
bu yüzdendir koşmaktan korkman
oysa mutlu olmak istiyordun
onun için satmamışmıydın tüm değerleri
başkalarının yazıp eline tutuşturduğu sayfalar kadardır
bu pembe dekorlar içinde seni alkışlatan
unutma ki kandıramadığın değerler var
bilirler onlar da benim gibi
sermayenin
kendi ayak ucunu gözleyen bir çaresizin
boyun eğmişliği kabulünün getirdiği seçilmişliği

yerli yersiz kaprisler mayaladın kimi zaman
uşakların aynı mürekkebin kalemiydi
o kadar büyüdün ki ancak şımarıklığın ulaşabildi zirveye
her şeyin vardı artık doyumsuzluğunun aradığın itibardaydı sıra
milyonlarca mutsuz hayatın her birinin gözünde rastlayamadığın bakışlarında
küçücük de olsa
düşecek bir parçanın çığ olup yere çakılmasının bekleyişi vardı
hırsın öyle güçlü ki öfken püskürünce tahammülsüzlüğünü
koltuk değneklerin de düşüyor yere
lakin hemen koltuğuna girenler engelliyor bu pelte gibi yığılışını
sabırla bekliyorum bir gün bastığımda denklanşöre
öyle çekeceğim ki yere çakılışını

Silvan GÜNEŞ
07 Kasım 2010
Alanya 00:24