Düşmek Devlere Mahsustur

Seni; şiir doğurmadı elbet
Gün; şiirin Anneden doğduğu gündür.
Anla artık ey figân!
Karanlığın koynundan boynunu güneşe uzatan
her yeni fidan; kendine sürgündür.
-------------------
.
Bu koca orman / bağrında
kaç “katli vacip” barındırıyor farkında mısın?
Ve; nasıl zebil, ve nasıl sefildir
izân ve nizâmdan mahrum binlerce kelâm?
Ve kaç kalem; bahtına küser haberin var mı?

Şecere nâmda gizlidir mi diyorsun ey meczup?
Peki o zaman!

Cüret-î fârikasıyla bütün ezberleri bozan
hangi unutkanlık hali geçti ki patikadan;
Dergâh; eğri odunla dolmuş,
Eşik; kan- revân?
-------------

Ha bir masal önce, ha bir yalan sonra
Ne fark eder ey fidan?
Bırak; yırtılsın ifşâ

Ayağı takıldı diye taşa
endamını imge sanan her lâf ü güzâf;
düşme taklidi yapar / aldırma..!

//Düşmek; devlere mahsustur / Sürüngenler düşmez ki… //