Düşme Tuzağına Şairin Şiiri - Ömer Dalman

Düşme tuzağına şairin!
şaşırırsın kendini
geçmişinden kuşkuya düşersin
ve geleceğinden…

türlü taşlar koyar ayakların önüne
ateşli yeraltı mağaralarından geçirir seni
elinden tutup!
yüzün öyle bir yanar ki
aynaya baktığında kendini tanıyamazsın!
halbuki bir de dönersin ki arkana
çoktan yerinde yeller esmektedir,
en serin rüzgarların estiği,
pınarların aktığı, çiçeklerle kaplı kırlarda
yan gelip yatmış,
yaratılışa şükürde bulursun şairi!

yazdıklarında kaldığına
yazdıklarında yeminli olduğuna
inanma
düşme tuzağına şairin!
heykel değil ki hayat;
hep yerinde dursun? ..
o gün bildiğini,
o gün inandığını,
o gün savunduğunu,
o gün uğrunda öldüğünü yazar şair ama
kalmaz ki oralarda
durup beklemez ki seni gelmen için.
işi çoktur, hayalleri yüktür şairin;
bayrağı boldur
teslim etmesi lazım!

kuyuyu kazar
içine suyundan koyar, yüzmen için…
ama ille kendi de dikecek değil ya tepesine o sudan!
çoktan 10’larca yeni kuyu açmıştır
ve içlerine başka başka sular doldurmuştur.
kanma sen, sakın o suda boğulma
biraz elini sok, çıkar sonra
yoluna devam et;
bu kadar gönül koyma
atlama o kuyuya!

düşme tuzağına şairin!
şaşırsın kendini
yanılırsın!
ve inan ki, düşüp, boğulduğunda o kuyuya;
kendini sorumlu tutmaz şair!

kendini bil;
düşme tuzağına şairin! ..

(Aralık 2006)