Düşme Düşlerimden Şiiri - Neşe Çavdar

Ümitsizliklerle doluydu düş'lerim.
Düş'süzlüktü benimkisi...
Ümidin bittiği yerde başlıyordum..
yine bir çıkmazda açıyordum gözlerimi.
Tanımadığım bir nefeste solunuyordum.
Düş'lerimde kaybetmiştim bensizliği
Ve sen olmuştu tüm bakışlarım
Yalanlarla süslüyordum sokakları
Geçtiğin yerlere ağıtlar yakıyordum
Bihabersizdik halbuki
Görmediğim caddelerde duyuyordum seni
Sokaklar ilmek ilmek acıtırken canımı
Susuyordum...
Artık bende küçük bir kahraman olmuştum
mısralarda...
Oysa ne çok ümidim vardı resimlerde
Ağzıma doluşuyordu çocukluğum.
Korkmuyordum artık düş'lerden.
Sere serpe yaşıyordum
Koşuyordum düş'lerimin eskiyen dünyasında
Ağlıyordu dünya, haykırıyordu belki bana
Biz olamıyorduk ki
Yoluna serpileyim
Anlamsızlığında yeşertiyordum çocukluğumu
Sormakta yetmiyordu artık ay ışığında
Söylenenler anlamsızlaşıyor
Kelimeler bomboş kalıyordu
Tozlu raflardan indiremiyorum
Belki mağrurdum
Belki korkak
Ne dersen de artık
...
Ne olur düşme düş'lerimden
Gidersen kahramanlığım sana kalır
Gidersen düş'lerimden eskiyen her şey kelepçelenir ve susar
Küser....
Uyanık kal uyandırma şimdi
Bu kentte gürültüye yer kalmadı artık
Usulca git yada kal
Bir damla gözyaşım ol
Uyut beni