Düşme Şiiri - Recep Akçiçek

Bitmez dediklerimiz, doğru bildiklerimiz, yaşama sevinçlerimiz
Bir aşk olarak mı çıkmalıydı karşımıza,
Neden yediğimiz bir şeye yada ilerlediğimiz bir yola bitmez demiyoruz.
Yediklerimiz ve üstünde yürüdüğümüz yollar mı insanı bu hale getirir?
Kendimizi pişmanlık dediğimiz bir biterin içine atıyoruz,
Ve adına bitmez diyoruz vazgeçilmez unutulmaz olmazsa olmaz...

Bizim bilmediklerimizi neden bir başkasında bulmaya çalışırız ki,
Bu doğru deriz, biliriz
Fakat bu denli meçhul bir yalanmı olmalıydı,
Boynuna doğruluğu tasma diye takdıklarımız
Bilinmezmi kalmalıydı, bilmek istemediklerimiz

İnanmak gerekirmiydi birine, o tertemiz kalbini emanet diye
Doğru diyebilirmiydim o bakarken eskidenliğime
Yaşamak isterdim seni senle ölümde bile
Bak işte sensiz bir şiir yazmak istedim kalbi olan kalemimde
Kalbi olan diyorum ama onu bile vazgeçeremiyorum,
Yazıyorum yokluğunda, vurgunluğunda, suskunluğunda

Senden daha ne kaldı hiç bilmiyorum, ya da bilmek istemiyorum.
Hatırlarsam, ben yine bakarken sonsuzluğuna,
Sense sanki Dünyanın öbür ucunda, düştüğüm yere bile bakma,
Düştüğüm yer bıraktığın yerdir, düştüğüm yer elimi tutup kaldımadığın yerdir
Düştüğüm yer sen ardına bile bakmadan giderken benim sana hala baktığım yerdir

Öle bir gün gelir ki beni bıraktığın yere yolun düşerse, sen düşme
Karşımda durup sana bakarken eriyipte bitme, gitme,gitme...