Düşmanlar Şiiri - Abdullah Tukay

Pekçok "yılan ses çıkararak kenardan bakarlar bahtıma,
Süzüle kıvnla kötüler, tırmanırlar tahtıma.
Sanki, hayat evimi saran karanlık azmış gibi,
Tahammül edemezler bir köşeden aldığım ışığıma,
Özleri sözlerinden alçaktır, gözleri dizden aşağı.
Köpek gibi havlarlar kusuruma, göz yumarlar iyiliğime.
Dünyadan bıktım, ümidim yok, onlar çoğalsalar da.
Yalnız öldükten sonra ben, çiğnemesinler naaşımı.
Sevmiyorum bu dünyayı, çünkü bütün dünya kötü.
Müptelâlar parçalanır, heveslenerek onda yaşamağa.
Güler yüzle karşılarım yükünü, hastalığını,
Hafife alırım, yüreğime kapkara kan dolduruşunu.
Az mı itildim, kalkıldım, ben zavallı yetim.
Azıcık yetiştirdi, okşayarak alnımı, milletim.