Düşman Hayaller Şiiri - Abdurrahman Kara

DÜŞMAN HAYALLER

Beni arıyorlardır şimdi.
Tanıdık, eş dost…
Sevdiğim, arkadaşlarım
Yollara dökülmüşlerdir, telaşlı,
Çığırtkan…
Götürdüler oysa karga tulumba
Bilmiyorum hangi hayal kentinin,
Eski parka sokaklarından,
Pürüzsüz güneşin altından
Götürdüler yasak hayaller diyarına,
Tekrar yaşatmak için geçmişimi…
Direniyordum.
Sırtımda bir Antakya gecesi vardı.
..Ve ilk aşkım Gülçin, sonrakiler
Ayşe, Fatma,Kristal ve
Yüzünü bile unuttuğum bilmem kaç tane kız.
Dört bir yanımdaydı.
Önde yürüyorlardı anılar.
İlkin gerçekleşmez ümitlerimi
Karşılıksız aşklarımı sordular
Sonra gözlerime kalbime indiler
Merdiven merdiven dolaştılar benliğimi
Yeşil yarınlarımı soldurdular
Uykusuz gecelerimde yorgun
Yoksul günlerimde umutsuz
Ne kadar yaşanmışlığım varsa
Bir bir yığdılar önüme…
..Ve yaşattılar yeniden zorbaca.
Yaşamaya mecburdum, karşı koyamazdım
Ellerinde koca koca asaları vardı
Hayallerin fedaileri
Yanımı yönümü sardı
Güçlüydü anılar
Geriye tortusu kaldı
Şurada burada amaçsız dolaşan
Ya da şehvetten baygın yatağında
Sahte gülücükler dağıtan
Kirli kadının duygularına benzeyen duygular
Götürdüler ayaklarım zincirli
Acılara doyurmak için beni…
Ne kadar yalvardım,
Anıların taş kalbine
İzmarit kokan
Ayaklarına kapandım
Direndim kararını bozmak için,
Anılar mahkemesinin
Sesimi duymadı oysa
Ağzım ve yüreğim bağlıydı
Işığı aradım ümitle
O da yoktu, terk etmişti beni
Karanlık ve karanlık hayaller
Götürdüler anılar beni…

A.KARA
1993