Düşlerle gerçekler ayrı ayrı yaşar

Duygularım, içimdeki çalkantılar; bazen diniyor. Ama bir melodiyle, bir sözle, öyle bir başkaldırıyorlar ki uzun süre sarsılıyorum. Mesela her; “Düşlerle Gerçekler Ayrı Ayrı Yaşar” çalındığında yine böyle oluyor ve kaptırıyorum kendimi melodilere.
Bazen seni seyrediyorum uzun uzun. Konuşmak istemiyorum çoğu zaman. Öyle bir an geliyor ki hareketsizce oturmak ve hiç hareket etmemek istiyorum. Sadece seni seyretmek yetiyor…
Neden böyleyim? Ne zamana kadar sürecek bu durum böyle? Dayanamıyorum. Hiç bilmiyorum, karar veremiyorum. Neyim ben?
Senin karşında kalbim her kalıba girebiliyor. Çılgınlık, yalnızlık, sıkıntı, neşe, coşku, kilitlenme... Zıtlıkları birlikte yaşıyorum. Varlıkla yokluğu, mutlulukla mutsuzluğu, sessizlikle çığlığı. Benle seni ve Düşlerle Gerçekleri Ayrı Ayrı Yaşıyorum.
Ne yapacağımı, nerede duracağımı kestiremiyorum. Bazen yalnızlığı çok seviyorum. Öyle ki kalabalıkta bile yalnızlığı hissediyorum. Neden bilmiyorum?
Bakıyorum da hayatımda ne çok bilmiyorum var. Konuşmak istediğim de oluyor; hem de çok ihtiyaç duyuyorum buna. Senin omzuna dayayıp başımı, huzur bulmak istiyorum. Ama bir ses geliyor ve irkiliyorum bu rüyadan çünkü Düşlerle Gerçekler Ayrı Ayrı Yaşanmayacağını çok iyi biliyorum.
Her zaman seni arıyorum, hiç tanımadığım sokaklarda ve kimsesizliğe batmış dünyamda. Omzuna dayanıp, sığınmak istiyorum sıcaklığına. Hiç konuşmak istemiyorum. Ruhumdaki fırtına dinince hiç bir şey söylemeden ayrılmak istiyorum yanından. Bazen diyorum ki senden önce birileri var mıydı, yaslanıp ağlayabildiğim? Yoktu. Duvarlar vardı, aynalar ve sürekli düşlerimde sen vardın. Kimsecikler yoktu başka. Niye yapamıyorum eskisi gibi? Kendimi mi yitirdim artık. Belki o da tükendi.
Ah ne olurdu, ne olurdu sanki. İçimdekileri çözebilsem; sen olmadan da senin hayalin ile mutlu olmayı becerebilsem, Düşlerle Gerçekler Ayrı Ayrı Yaşamasam…
Muharrem Değirmen (Emrahça)