Gecenin Yankısı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Kendimle baş başa kaldım yine,
Bir gölge düşer üstüme,
Kime sorsam, hangi ize baksam,
Kendimi bulamam, adım kaybolur gecede.

Düşer yaşlar sessizce,
Ne imgeye kulak assam, kırılır sesim,
Umutlarım birer birer,
Dikişleri sökülür libasımın, paramparça.

Kalbim her darbeyle biraz daha ağır,
Her nefeste biraz daha suskun,
Düşlerin iple çekildiği,
Kırık aynalardan yansıyan bir yüz...

Sığındığım gölgeler bile beni terk ederken,
Sözler boğulur boşlukta,
Yüreğimde bir yel savurur,
Ve umutlarımın ipi bir kez daha kopar.

Geceye yenik düşer, sabaha kavuşamayan,
Sığındığım her umut bir yangında yanar.
Gözlerimde yıldızlar erir sessizce,
Ve her yeni gün, kaybolan bir hayal gibi solar.

Bir zamanlar bana ışık verenler,
Şimdi karanlığın derinliğinde kayıp,
Kalbim dönüp durur aynı yarada,
Sanki her adım, uçurumun kıyısında.

Ve ben,
Her defasında yeniden,
Sökülen dikişlerle sarar yaralarımı,
Karanlıkla barışıp, umuda yeniden adım atarım.

HÜZÜN DENİZİ