Düşlerin çaresizliği, Şiiri - Erkan Çil

Dün gece,

İnlerin ve cinlerin

Koridorlarda kol gezdiği saatlerde

Ben ışıktan yoksun odamda

Seni düşlüyor

Seni yaşıyordum

Gök gürültüsü edasıyla kapı çalındı

Vuslatınla yanan ruhumdan ayrılarak

Buyurun dedim,

İçeri giren kara şemsiyeli yalnızlıktı

O an pencerenin soluk benzine aralık düştü

Ve vedasızca giden birileri vardı

İrkildim, kafamı aldım kardelen kokulu yastıktan

Etrafa bakındım,

Etraf zifiri karanlık,

Karanlığa hançer vuran bir ses

Radyo, ayrılık ayrılık diye çınlarken

Yüreğime çöken kara bulutların ağırlığı

Tutsak etmişti zamanı

Ve sonu gelmeyen beste ayrılık

Hüzünlendim, gözlerim görmüyordu kirpiklerimi

Bu gidişe ağlamak istedi gözlerim

Fakat ağlayamazdı ki onlar

Sen gözlerimdeydin

Bırakabilir miydi seni toprağa

Ve adına yakabilir miydi öksüz türküler

Gök susmuştu, mekan duygusuz

Neşter vurulmuştu yüreğime

O an çaresizdim

Gönlüme otağ kuran sen geldin aklıma

Seni tekrar

Düşlemeyi, yaşamayı istedim

Bu defa otağımda sen değil

Acı, ızdırap, hüzün ve karanlıklar vardı

Yüzüme bir tokat gibi inmişti ayrılık

Anladım ki aralan penceren giden

Benim sevdamdı.