Düşlerimin Borcu Şiiri - Nurdan Çelik

Ey mavi bağırlı koca şehir!
Selam sana...
Ve ey mavi umman!
Bas beni de bağrına,
Ben geldim.
Şu an...
İstemediğin kadar gözlerimde,
Alabildiğine zihnimdesin.
Gönlüm senin gibi deli,
Duygularıma kardeş gibisin.
Yok! .. Hayır! ..
Sen...
Hiç de normal değilsin.
İdrakim almıyor gizemini,
Ancak ki mucizesin.
Veriyorum sana ben de:
Boğman için hüzünleri.
Al! Götür...
Dalgaların arşa uzatsın sevgimizi,
Köpüklerin alkış tutsun.
Dağlar, taşlar,
Zifiri karanlıklar,
Üzerine ant edilen kalem...
Kalemim şahit olsun!
Susma: Konuş benimle.
İnan ki, aldırma demeye gelmedim.

Sen ki! ..
Güller Gülünün...
Sevgili Rasul’ ün (a.s.) ,
Konstantiniyye muştususun.
Yavuz Fatih'in büyük inancı..
Ebu Eyyub’un aşkısın muştuya...
İsminle müsemma İslambolsun.
Akşemseddin’den saklanan sırsın.
Kim bilir nicenin düşüsün İstanbul?
Nicenin kaleminden damlayan kan...
Nicenin tarihten dinlediği sessizliği...
Nicenin dindiremediği hasretisin.
Adaletin beşiğisin İstanbul...
Osmanlının göz bebeği!
Biliyorum kızgınsın ecdadından yetim kaldın diye.
Biliyorum: Ağlıyorsun eskisinden daha mavi.
Hasrete sancı verdim biliyorum ki.
Üzülme giderim şimdi.
Ey mavi bağırlım!
Ey tüketilemeyen şehir!
İnan ki hala düşlerim kadar güzelsin:
Hiddetin şakaklarına vurdu...
Çattın kaşlarını yine;
Lakin anladıysan beni de...
Tekrar selam vermek niyetim.
Düşlerimin borcusun.
İnan ki:
Aldırma demeye gelmedim.